Jette is net jarig geweest. Ze is nu tien jaar. Tien! Haar kleine broertje Emiel niet: die blijft voor altijd zes. Hij was zo ziek dat de dokters hem niet konden genezen.
Boven Jette hangen donkere wolken van woede en verdriet. Al zijn er ook fijne herinneringen: aan de vakantie samen met hun ouders, aan de pizzahemel, aan hoe ze begrafenisje speelden. Want Emiel vergeten: dat nooit.
Jette vraagt zich af hoe het leven verder moet, zo zonder Emiel. En eigenlijk zou ze ook wel willen weten waarom de zon zo heet is, of wormen verkouden kunnen zijn en wat er met je gebeurt als je doodgaat. En: slapen vissen eigenlijk?

Na meer dan twintig jaar op alle denkbare afdelingen in verschillende ziekenhuizen te hebben gewerkt, opent voormalig verpleegkundige Christie Watson de deuren voor ons allemaal. Ze leidt ons door ziekenhuisgangen naar premature baby’s die aan een netwerk van slangetjes vechten voor hun leven. Ze brengt ons naar een zaal waar kankerpatiënten chemotherapie toegediend krijgen en we staan naast haar op de geriatrische afdeling, waar zich de kwetsbaarste mensen van onze samenleving bevinden. Ze maakt ons deelgenoot van de doodgewone en toch bijzondere levens die het pad van een verpleegkundige kruisen. Vroeg of laat komen we allemaal in aanraking met ziekte, van onszelf of van onze dierbaren. Zo maken we ook allemaal het moment mee waarop we afhankelijk worden van de steun en de waardigheid die verpleegkundigen ons bieden.

We zijn zo bang van kwetsbaarheid dat we het liefst doen alsof ze niet bestaat. Ons sterker voordoen dan we eigenlijk zijn, vervreemdt ons van onszelf en van anderen. Wie het aandurft kwetsbaarheid als beeld van God te zien, die ontdekt er een uitnodiging in om Hem te zoeken. Dat wij als mens God naast ons kunnen neerleggen, maakt meteen duidelijk hoe kwetsbaar God zelf is. In dit boek vind je veertig toegangswegen die je in contact brengen met verschillende facetten van kwetsbaarheid